به گزارش مجله خبری نگار، بیماری خطرناکی است این که برخی افراد به جای آباد کردن خود، دیگران را تخریب میکنند.
به جای بیل زدن باغچه خویش و کشت و کار در آن، درخت باغ دیگری را از ریشه در میآورند.
همه تلاششان برای ناکام کردن دیگران است تا کوشندگی در راه کامروایی خود، واقعا بدبیماریی است.
این یادم هست چندی پیش این پست را خواندم که جهانگردی گفت: در جزیرهای پرندهای زشت منظر دیدم که با خشم تمام لانه دیگران را ویران میساخت و خود خویشتن را لانهای نمیپرداخت، گفتمش آن نیرو که در ویرانی دیگران تباه میکنی در کار آبادانی خویش کن، گفت آن گاه آتش زشک را چه چیز خاموش کند؟ بله آتشی در همه وجود دارد حسود میخواهد دیگران را بسوزاند، اما این، آتش اهل داد است.
چنان که در کلامی مولای حکمت و سخن علی علیهالسلام میخوانیم لِلَّهِ دَرُّ اَلْحَسَدِ مَا أَعْدَلَهُ بَدَأَ بِصَاحِبِهِ فَقَتَلَهُ آفرین بر حسادت! چه عدالت پیشه استا پیش از همه صاحب خود را میکشد! کسی که بخواهد آتش در خرمن دیگران بزند به خود بنزین آغشته خویش کبریت میکشد خودش بیشتر میسوزد تا این که دیگران را بسوزاند.
اما l علی (ع) در حدیثی دیگر هم به این موضوع میپردازند به این عبارت که "مَا رَأَیْتُ ظَالِماً أَشْبَهَ بِمَظْلُومٍ مِنَ اَلْحَاسِدِ نَفَسٌ دَائِمٌ وَ قَلْبٌ هَائِمٌ وَ حُزْنٌ لاَزِمٌ ستمگری، چون حسود ندیدم که به ستمدیده شبیهتر باشد: جانی سرگردان دارد و دلی بیقرار و اندوهی پیوسته خود بیشتر قربانی است تا قربانیکننده ویران شده است تا ویرانگر.
این واقعیت را در حدیثی از امام صادق علیهالسلام همچنین میخوانیم "اَلْحَاسِدُ یُضِرُّ بِنَفْسِهِ قَبْلَ أَنْ یُضِرَّ بِالْمَحْسُودِ کَإِبْلِیسَ أَوْرَثَ بِحَسَدِهِ لِنَفْسِهِ اَللَّعْنَةَ وَ لِآدَمَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ اَلاِجْتِبَاءَ پیش از آن که به محسود زیان رساند به خود زیان میزند؛ مانند ابلیس که با حسدورزی برای خود نفرین خرید و برای آدم علیهالسلام برگزیدگی.
حسادت، شیطان را از بهشت برای همیشه بیرون راند، اما برای آدمی همیشه آغوش گشوده دارد، اما اگر آدمی به حسد مبتلا شود با این خوی و خصلت شیطانی راه به بهشت نخواهد داشت.
وقتی خدا شیطان را به خاطر خصلتهایی چنین راند دیگری را که به آن خلق گرفتار باشد، پیش نخواهد خواند.